The Antifascists| reż. Patrik Öberg, Emil Ramos | Szwecja/Grecja, 2017 | 74 min.
Język: Angielski, Grecki, Szwedzki | Napisy: Polskie

Na ulicach Europy toczy się wojna z faszyzmem. Prezentowany dokument zabiera nas w podróż za kulisy działania grup antyfaszystowskich.

W 2013 roku grupa uzbrojonych nacjonalistów atakuje pokojową demonstrację – rannych zostaje kilka osób. W Grecji neo-nazistowka partia Złoty Świt zostaje trzecią partią w parlamencie, a w Malmo aktywista Showan Shattak zapada w śpiączkę, po tym jak on i jego przyjaciele zostają zaatakowani nożami przez grupę nacjonalistów.

Film portretuje kluczowe dla szwedzkiego i greckiego ruchu antyfaszystowskiego osoby, które opowiadają o swoich poglądach na radykalną politykę, ale także próbują odpowiedzieć na pytanie o ich własny stosunek do przemocy bezpośredniej.

Can We Do It Ourselves? | reż. Patrik Witkowsky | Szwecja, 2015 |60 min.
Język: szwedzki, angielski | Napisy: polskie

„Czy damy radę?” przedstawia przykłady samorządnych przedsiębiorstw działających w Szwecji i Stanach Zjednoczonych polemizując z najczęstszymi zarzutami stawianymi idei demokracji ekonomicznej – oskarżeniom o „niską wydajność”, „brak elastyczności” i „niemożność konkurowania z przedsiębiorstwami kapitalistycznymi”.

Occupy, Resist, Produce | reż. Dario Azzellini, Oliver Ressler | Niemcy, 2015 | 30 min
Język: grecki | Napisy: polskie

W 2011 r. fabryka materiałów budowlanych Vio.Me w Salonikach została porzucona przez właścicieli, w odpowiedzi na co robotnicy zorganizowali okupację domagając się uspołecznienia zakładu. Po trzech latach walki Vio.Me działa jako samorządne przedsiębiorstwo produkujące środki czystości, wspierające lokalną społeczność Salonik i promujące pracowniczą kontrolę nad produkcją. „Okupuj, stawiaj opór, produkuj” opowiada historię walki pracowników Vio.Me i wspierających ich mieszkańców i mieszkanek Salonik.

À propos de Nice | reż. Jean Vigo | Francja, 1930 | 25 min.
Język: – | Napisy: –

Jean Vigo przeżył zaledwie 29 lat i stworzył cztery filmy, ale na trwałe zapisał się w historii kina. Stało się tak między innymi za sprawą niemego dokumentu „A propos Nicei”. Vigo pokazał w nim miasto na Lazurowym Wybrzeżu jako arenę społecznych podziałów, podporządkowaną wakacyjnym potrzebom burżuazji. Film ukazuje dynamikę nowoczesnej przestrzeni publicznej, ale obfituje też w ironiczne zabiegi, podkreślające absurdalność burżuazyjnej próżności. „A propos Nicei” jest również niezwykle ciekawym filmem pod względem formalnym – sposób prowadzenia kamery, zdjęcia lotnicze i dynamiczny montaż uczyniły ten film, w czasie, gdy powstawał, niezwykle nowatorskim.

Reportaje del movimiento revolucionario en Barcelona | reż. Mateo Santos | Hiszpania, 1936 | 22 min.Język: hiszpański | Napisy: polskie

Unikatowa kronika ukazująca życie rewolucyjnej Barcelony w pierwszych dniach hiszpańskiej wojny domowej: uliczne barykady, walki z faszystami, anarchistyczne milicje wyruszające na front, samoorganizujących się robotników. Reżyserem jest ważny dla  hiszpańskiej kinematografii anarchistyczny filmowiec Mateo Santos. Jest to także pierwszy film nakręcony podczas hiszpańskiej wojny domowej. Wszystko to czyni kronikę unikatowym obrazem, który zabiera nas w świat “anarchistycznej Barcelony”

Vivir la utopía | reż. Juan Gamero | Hiszpania, 1997 | 69 min.
Język: hiszpański | Napisy: polskie

Film opowiada o wcielaniu w życie anarchizmu, który do dziś uznany jest za jedną z najbardziej utopijnych wizji społeczeństwa. Zaprzeczają temu bohaterowie i bohaterki filmu – 30 osób, które będąc już w podeszłym wieku z pasją opowiadają o swojej działalności anarchistycznej w Hiszpanii w latach 30 XX. Samoorganizacja robotnicza, prowadzenie świeckich i wolnościowych szkoły, edukacja seksualna, walka z analfabetyzmem, wówczas były działalnością rewolucyjną i praktyczną realizacją anarchizmu. Film skupia się także na okresie Hiszpańskiej wojny domowej, podczas której ruch anarchistyczny organizował życie społeczne na terenie Katalonii. “Niech żyje utopia!” to jeden z najważniejszych filmów dokumentalnych o praktycznej realizacji wolnościowego społeczeństwa “bez Boga i bez pana”.

Fasismos A.E. | reż. Aris Chatzistefanou | Grecja, 2014 | 84 min.
Język: grecki | Napisy: polskie

Film odkrywa przed nami nieznaną historię relacji i powiązań finansowych i przemysłowych elit z faszystowską władzą. Niezależnie od tego, czy mowa jest o hitlerowskich Niemczech, Włoszech Mussoliniego, czy dzisiejszym neonazistowskim Złotym Świcie w Grecji, pewne mechanizmy pozostają niezmienne.

Roza – Welatê Du Çeman | reż. Kudbettin Cebe | Rojava, 2016 | 74 min.
Język: kurdysjki, arabski | Napisy: polskie

Rewolucja w Rojavie najczęściej opowiadana jest przez pryzmat heroicznych walk Kurdyjek i Kurdów z Państwem Islamskim. Znacznie rzadziej zwraca się uwagę na społeczny wymiar zmian zachodzących w północnej Syrii. Zrealizowany przez lokalny kolektyw film „Roza. Kraj dwóch rzek” stara się również przedstawić mniej znaną część tej historii. Poza obrazem walki i męczeństwa, zobaczymy w nim narodziny nowego społeczeństwa opartego na wyzwoleniu kobiet, spółdzielczości i demokracji bezpośredniej.

Zéro de conduite | reż. Jean Vigo | Francja, 1933 | 41 min.
Język: francuski | Napisy: polskie

Jeden z najbardziej znanych i cenionych filmów anarchistycznych. Klasyk wyreżyserowany przez Jeana Vigo opowiada historię chłopców wzniecających bunt w szkole z internatem, w której nauczają sadystyczni nauczyciele, a edukacja jest oparta na nieustannym represjonowaniu uczniów. Karykaturalne postacie pedagogów i pochwała buntu przeciw ich zdegenerowanej władzy przedstawione przez Vigo stały się inspiracją dla wielu twórców kina „młodych gniewnych” i Nowej Fali. „Pała ze sprawowania” powstawała w pośpiechu i jest filmem surowym pod względem estetycznym, co wzmacnia jego przekaz polityczny. Niezwykła wrażliwość Vigo na losy dzieci, zakorzeniona w jego własnych, traumatycznych doświadczeniach zrodziła film doniosły i będący też celebracją rewolucyjnej energii.

Even though my land is burning / حتى لو أرضي تحتر /גם אם אדמתי בוערת| reż. Dror Dayan | Niemcy, 2016 | 77 min. | Język: angielski, arabski, hebrajski | Napisy: polskie

Historia izraelskiej okupacji Zachodniego Brzegu opowiedziana na przykładzie wioski Nabi Saleh, której mieszkańcy – wspólnie z izraelskimi aktywistami – od 2009 r. co piątek demonstrują przeciwko grabieży ziemi pod rozwój nielegalnego izraelskiego osiedla Halamish. Film koncentruje się na pokojowych formach oporu i akcji bezpośredniej przeciwko izraelskiej okupacji i kolonizacji Zachodniego Brzegu.

La Dialectique Peut-Elle Casser Des Briques? | reż. Rene Viénet | Francja, 1973 |
83 min. | Język: Francuski | Napisy: Polskie

Jak zmienić film kung-fu przeznaczony dla masowego odbiorcy w historię walki klasowej i ostrą krytykę polityczną? Pokazał to Rene Viénet, francuski sinolog i uczestnik ruchu sytuacjonistycznego, znanego m.in. z „przechwytywania” (détournement) treści kultury popularnej i burżuazyjnej. „Czy dialektyka może łamać cegły?” jest specyficzną parafrazą filmu sztuk walki „Crush” z 1972 roku. Oryginalna narracja została zastąpiona przez rozbudowaną, ironiczną krytykę kapitalistycznej hegemonii kulturowej, społeczeństwa konsumpcyjnego i jego obyczajów. Połączenie popularnej w latach 70. XX wieku estetyki filmu kung-fu z przekazem politycznym, wymierzonym nie tylko w struktury władzy, ale i autorytarne nurty lewicy, jak radziecki socjalizm lub maoizm przyniosło niezwykle ciekawy i mocny efekt.